Ieder kind heeft zijn bagage

Deel 2

‘Drie jaar geleden, het was zomer, er rende een buurjongetje naar mij toe. Hij had gezien dat een andere buurjongetje zijn mannelijk lid probeerde te drukken tegen… Vervolgens heb ik aangifte gedaan. Daarna heb ik gesprekken met zijn moeder gehad. Als antwoord kreeg ik: Ja goed, je weet hoe kinderen zijn.

“Volgens de politie zijn er meerdere meldingen gedaan van deze jongen…”

Maar dit ging écht te ver, want wat zou er gebeuren als dat jongetje mij had gewaarschuwd? Gelukkig heeft Laura het niet als traumatisch ervaren. Wij liepen er meer mee dan zij, want ik vond het verschrikkelijk. Menige buurmannen hebben die jongen bijna willen pakken. Zó ver ging hij dus. Hij schold zelfs volwassenen uit. Volgens de politie zijn er meerdere meldingen gedaan van deze jongen en verwacht de politie dat deze jongen gevaarlijk wordt zodra hij groot is.’

‘Er is ook een keerzijde, dat weet ik, want ieder kind heeft zijn bagage en óók Laura is niet altijd een lieverdje. Het verhaal heeft altijd twee weerszijden.’

Voor de ogen van Suzanne heeft er nog een incident afgespeeld legt Suzanne uit. ‘Ik stond in de deuropening, de situatie was onrustig: er heerste ruzie over en weer. Ik had tegen Laura meerdere malen gezegd om de buurjongen te negeren en bij hem uit de buurt te blijven: Ga lekker je eigen ding doen. Ga desnoods ergens anders spelen. Maar dan kwam hij haar achterna, dus hield ik hem in de gaten… Bij de schommels geeft hij mijn dochter zo’n harde duw, zodat zij van de schommel valt, op haar hoofd. Ik ben naar hem toegerend en zei: Vind je dit normaal?! Vervolgens zei hij: Ik doe niks! Ik zeg daarop: Ik zie het hier gebeuren! Je duwt haar zo van die schommel af! Hij schold mij voor van alles en nog wat uit. Toen heb ik hem, niet hard, bij zijn arm gepakt, maar hem ook een duw naar achteren gegeven. Ik trilde van binnen en huilde van boosheid, een opstapeling van jaren ingehouden frustratie dat er nu uitkomt.’

“Dit gaat te ver, wanneer houdt het op”

‘Maar af en toe denk je: Dit gaat te ver, wanneer houdt het op? Het liep soms zo uit de hand dat Laura huilend smeekte: Mama alsjeblieft! Kunnen we niet verhuizen?! Ik wil verhuizen!’ Suzanne vertelt mij hoe zij Laura probeert uit te leggen dat verhuizen geen oplossing is: ‘Laura, het is erg en heel vervelend. Maar er is overal wel een kind waar je niet goed mee kan opschieten. Die vind je of niet leuk of niet aardig of met wie je ruzie krijgt. Het helpt niet altijd door te verhuizen, omdat je niet weet waar je zult wonen en hoe de kinderen zijn.’

Suzanne zucht… ‘Dat makkelijke huilen is tot op de dag van vandaag. Nu is iedereen groter en neemt het kinderlijke treiteren andere vormen aan: meer smoezelen. Eén meisje fluistert in de oren van een andere meisje. Het meisje zegt vervolgens: Met logeren wil ik Laura er niet bij hebben.’

Deel 3 staat online: Je begint nu met een snoepje, hoe ver ga je dan?

Word op de hoogte gehouden van de volgende publicatie door ons te volgen op Facebook.