‘Zij schelden mij uit voor wc-bril, wc-bril, wc-bril!’

Deel 1

‘Zij schelden mij uit voor wc-bril, wc-bril, wc-bril!’ Haastig en buiten adem komt haar dochter van 9 binnen rennen. We staken het interview en ik heb mijn recorder even gestopt. Moeder legt haar dochter uit dat het slimmer is om op het plein voor het huis te spelen. Precies wat moeder mij vertelde tijdens het interview, speelde zich in een korte tijd af. We hervatten het interview en het wordt mij steeds duidelijker: Dit speelt zich al 4 jaar af in één van de straten in Lelystad. Soms wordt het voor haar dochter iets te veel en vraagt haar dochter huilend: “Kunnen we alsjeblieft verhuizen?”.

Dit verhaal werpt ongetwijfeld veel vragen en meningen op. Het is aan deze blog niet de taak om een eigen mening te ventileren of om een partij te kiezen. Onze houding is objectief. Het is onze bedoeling om zaken bespreekbaar te maken.

‘Ik ben een alleenstaande moeder, ik ben 46 jaar oud en ik heb drie kinderen en de vierde is vier jaar geleden overleden.’ Op 19 februari kreeg ik in mijn postvak-in een berichtje van deze moeder. Zij had ook een verhaal. Het eerste dat zij vertelt is dat haar dochter in de straat slachtoffer is van pesterijen, zodanig dat haar dochter haar vele malen heeft gesmeekt om te verhuizen. De pesterijen in de straat spelen nog steeds, verteld moeder Suzanne over haar dochter Laura. De gebruikte namen zijn om privacy redenen gefingeerd.

Suzanne vertelt verder: ‘Mijn jongens zijn 27 en 23 jaar oud. En Laura, mijn dochter van 9, is van een andere vader.’ Ik vraag aan Suzanne hoe Laura was in de tijd dat het goed ging, voordat de pesterijen begonnen. ‘Zij keek een beetje de kat uit de boom, maar zij was tegelijkertijd toch ook ondernemend. Een vrij meisje, heel amicaal en onbegrensd.’ voegt Suzanne toe. Op jongere leeftijd was Laura héél sociaal, altijd alles willen delen. Maar ook wilde zij altijd de regie in handen hebben, Laura wilt bepalen hoe het gaat lopen.

Ik vraag Suzanne wanneer het omslagpunt kwam.

‘Het begon toen Laura op een leeftijd kwam van vijf jaar dat zij zelfstandig buiten ging spelen en te maken kreeg met de andere kinderen uit de buurt.’ In de straat van Suzanne is een speelpleintje waar iedereen op uit kijkt. Het verkeer is minimaal, want het is een doodlopende weg. ‘Langzamerhand kwam Laura steeds vaker huilend en klagend terug: Die doet dit en die doet dat. Als ouder loop je mee en praat je even met de kinderen. Ik merkte dat tijdens het buitenspelen er elke keer weer wat was, er was nooit een moment dat er niets gebeurde.’ Suzanne ziet dat haar dochter thuis steeds meer verdrietiger wordt. De pesterijen zitten haar dochter dwars. ‘Toch ging de omgang met bepaalde kinderen wel goed, maar elke keer waren er een aantal kinderen die de sfeer in het groepje deden omslaan. En Laura, zij werd min of meer het pispaaltje…’, zegt Suzanne.

“…dan gaat zij lekker huilen…”

Suzanne legt mij uit dat Laura een makkelijk slachtoffer was om te slaan, te duwen en te plagen, want zij deed weinig terug. ‘Ja, zij huilde steeds. In de loop van de jaren huilde zij heel snel. Ik hoorde zelfs één keer de kinderen in de straat zeggen: Laten wij dit zeggen dan gaat zij lekker huilen… Huilend en schreeuwend kwam Laura naar huis. Ook de buren zeiden tegen mij: Wij hebben het gezien hoor en het was niet leuk. Met z’n allen werd Laura geslagen en geplaagd. Naarmate Laura ouder werd, werd Laura mondiger…’

Hoe veranderde Laura’s karakter destijds zij mondiger werd?

‘Laura was zes jaar oud toen zij terug ging reageren. Daardoor werd Laura gezien als het negatieve kind.’ [ De emotie in Suzanne’s stem loopt op met onbegrip. ] ‘Want zij slaat en huilt altijd, werd er gezegd. Zij weten niet wat er aan vooraf is gegaan…’ Haar emotie trekt weer bij en zij vertelt verder: ‘Ik heb wel huilend hier gezeten, want ik bleef maar heen en weer lopen. Dan hoorde ik: O, daar komt Laura’s moeder weer aan…‘

Deel 2 staat online: Ieder kind heeft zijn bagage.