Van een vertrouwde omgeving naar een asielmigrant tot een succesvolle carrière
‘Ik heb er niet de woorden voor. Apart. Ik kon niet alles plaatsen wat er gebeurde. Het gaat zo snel en het beheersen van de taal doe je ook niet. Je wilt meepraten of meeluisteren, maar je kan niks. Dat voelt als machteloosheid.’ In de tijd dat hij en zijn familie een tijdelijke woonplek kregen in de vorm van een bungalow, pakte hij op school de taal snel op.’ Ik zat alleen met autochtonen Nederlanders in de klas, dus dan moet je je snel aanpassen. Ondanks dat ik nog zoekende was waar ik woon, wat ik kan en wat ik wel en niet mag, was ik als één van hen.’ Weet je waarom je in die tijd steeds zoekende was naar je identiteit? vraag ik aan hem. ‘Als je thuis bent weet je ook waar je bestek ligt en hoe je het moet gebruiken.’ In zijn moederland weet hij wie hij is, maar met de Nederlandse cultuur was hij onbekend.
“Zullen zij onrust brengen? We hebben het hier zo rustig.”
‘Je komt mensen tegen uit Afrika, Syrië en Armenië en niemand praat Nederlands. Het was super leuk. Amper wordt er Engels gesproken, alleen f**k you, want ja, alleen dat konden we zeggen. Daarmee konden we van alles zeggen, zoals alles goed? en spraken we met handen en voeten. Voor het eerst in mijn leven zag ik een donker persoon en dat vond ik interessant. Nu vind ik het normaal. Maar omdat iedereen in het Oostblok blank is, fascineerde het me en dat zorgde voor verbinding.’
‘Natuurlijk zijn er ook momenten van discriminatie geweest, maar dat heeft er nooit toe geleidt dat ik mensen over dezelfde kam scheerde. Terugkijkend naar 2008 waren er mensen die vreemd naar ons keken toen wij in Lelystad in hun straat kwamen wonen. En ergens is dit te begrijpen, want vaak gaan mensen uit van het negatieve: Wie krijgen wij er voor terug? Zullen zij onrust brengen? We hebben het hier zo rustig. Verandering hoort bij het leven en mensen zijn altijd in beweging geweest, vind ik. Is er iemand nieuw in de straat? Super toch. Wat heb ik van diegene te leren? Je maakt het er zelf naar of je geaccepteerd wordt of niet.’
In Lelystad zijn jullie komen wonen, zeg je. Hoe zijn jullie hier terechtgekomen? ‘Na een jarenlange zoektocht kregen wij een verblijfsvergunning. Het was een intense procedure en uiteindelijk, maar met dank aan de regering, werd er een Generaal-Pardon uitgesproken. Deze ontvingen wij per brief. Mijn ouders waren erg blij en zij vroegen op dat moment aan mij: Hoe voel je je?’
