6 persoonlijke tips tegen pesten

Deel 5

‘Ik heb vertrouwen dat het allemaal goedkomt. Er zal het één en ander bij haar blijven wat een stempel zal drukken in haar leven. Dit laatste geeft geen angst maar wel pijn en verdriet, want de plagende kinderen blijven komen en je kunt je kind niet altijd weghalen. De machteloosheid hierin is het ergste.’

Leermomenten… Met de ervaring van nu, zou u het anders hebben aangepakt?

‘Strijden met kinderen heeft geen zin. Als kinderen ontkennen heeft het geen zin om voor je gelijk te gaan. Ik geef het aan dat ik het gezien heb. Je maakt kinderen dan bewuster van wat zij doen door hen daarop aan te spreken.Hoe zou jij het vinden als het bij jou gebeurt? Geen lang verhaal van maken,

“In het verleden ging ik door totdat zij bijna toegaven, want ik had het gezien…”

want zij luisteren toch niet. En ik geef aan dat als mijn dochter iets verkeerds doet, zij ook bij mij mogen komen. En dan loop ik vaak weg. In het verleden ging ik door totdat zij bijna toegaven, want ik had het gezien…

Kunt u het als ouder een plekje geven?

‘Dat is een moeilijke. Aan de ene kant zeg ik ja omdat Laura er volwassener mee om kan gaan, maar andere kant zie ik nog steeds dat geniepige onder mijn ogen gebeuren. Ik vind het nog steeds niet acceptabel en dan ben je geneigd om er wat van te zeggen. Gisteren was zo’n geval. Ik sprak een meisje aan en dan wordt het ontkend, terwijl het overduidelijk was.’ Ik vraag aan Suzanne wat het met haar doet wanneer zij niet serieus wordt genomen door de andere ouders. ‘Niet zo zeer dat ik er boos van wordt of verdrietig, maar meer een gevoel van vermoeidheid en beladenheid van pfff laat maar. Dan zeg ik heel rustig tegen Laura: Laat maar, doe dat maar niet. Het lijkt alsof je opgeeft in de ogen van je kind… Maar het heeft geen zin om je er druk over te maken.’

Welke tips zou u geven?

1. Voer géén lange gesprekken met kleine kinderen. Ga in plaats daarvan naar één van de ouders.
2. Wanneer een ander kind niet naar jou luistert, blijf eenvoudigweg je eigen kind in de gaten houden en als iets een bedreiging wordt voor jouw kind, dan helpt het om jouw kind daar weg te halen.
3. Wat je niet moet doen, is schreeuwen, en naar een kind al helemaal niet. Wat je dan krijgt is dat iedereen elkaar probeert te overtreffen en daardoor wordt er niet geluisterd.
4. Praat rustig met een kind in een rustige sfeer. Een voorbeeld:
   ‘Ik geef als eerste het andere kindje de kans om zijn of haar verhaal te vertellen en ik zeg tegen mijn kind dat zij even stil moet zijn. Wat is er gebeurd en wat is er aan vooraf gegaan? Vaak hoor je dat het kindje ook een reden heeft. Geef het gevoel dat het kindje ook gehoord wordt. Dan laat je de kinderen met elkaar praten. Ik spreek mijn dochter aan op haar gedrag. Dan krijg je al een andere sfeer. Tien minuten later kan het weer raak zijn, maar dat heb je toch niet altijd onder controle.’
5. Communiceren met ouders kan heel moeilijk zijn. Het is maar net hoe een ouder in de maatschappij staat. Mensen willen niet gewezen worden met de vinger: Jouw kind… Want dan val je gewoon aan. ‘Ik ga naar de ouder en zeg: ‘Laura kwam bij mij en vertelt dat dit gebeurd is. Dan vertel je vanuit je eigen perspectief.
6. De manier van benadering is een eerste stap en een eerste indruk. En dat kan vaak heel veel schelen…

Ziet u uzelf terug in uw dochter?

‘Ik was als kind heel anders: erg teruggetrokken en heel verlegen. Laura is erg vrij en amicaal. Maar als ik haar hoor praten dan zie ik wel heel veel dingen van mijzelf terug in haar. Vaak spreek ik haar op haar gedrag  aan, maar eigenlijk hè [gaat Suzanne lachend verder] deed ik en doe ik die dingen ook!’